Vanmiddag weer een bezoek gebracht aan dit mooie beekje, de Scheibeek, dat het landgoed Scheibeek doormidden deelt, om weer eens met Oost-Indische inkt, bamboepen, satéprikker en penseel aan de slag te gaan. Op deze plek wordt de beek ook de Kruikenbeek genoemd, vanwege de met lege jeneverkruiken versterkte oevers.
Barlaeus, Vondel en Hooft waren regelmatig te gast op dit landgoed en Vondel woonde daar zelfs enige tijd als vluchteling. Na het lofdicht van Barlaeus op de Scheibeek, zie vorige post, kon Vondel natuurlijk niet achterblijven. Hij maakte een minnedicht met de intrigerende aanhef “Stryd of kamp Tusschen Kvyscheyd En Geylheyd” en droeg het op aan de “eerwaerdige, en aerdige Jonckvrouwen Catharina Ende Dianira Baeck, de juffers op wier kaakjes blozen, niet naturelijke rozen, maar die zedigheyt en schaamt, daarop dopten, zoo’t betaamt ”.
Hieronder voor de aardigheid eerste en laatste regels van het minnedicht:
“en het Beeckjen datter dwers, Leckt door ‘t bosjen altijd versch, En in ‘t vyvertje terstond, Sinckt de Viskens in den mond, Aen het Beeckje dat steeds ebt, En in duyn sijn leven schept, Op wiens oever goedes moeds, Nymphjes lobbren barrevoet”
Hiertussen zo’n 140 dichtregels waarop u maar even moet googelen, als u wilt weten hoe het precies zat met de jonkvrouwen Catharina (Cathrijn) Ende Dianira (Dianier).
Hij eindigde met “Daerme raeckt in rep, en roer, ‘t Leger van dese ooster Hoer. Yeder vlucht, een yeder vliet, Waer sy bleef en weet ick niet, Maer de Kuyscheyd krijghsheldin, Reed met zege Slootwaert in, Daer Cathrijn, en Dianier, Haer bekransten met laurier.”
Het was wel weer wennen aan de tekentechniek met Oost-Indische inkt – want een tijd niet gedaan – en het hielp ook niet dat er een klein hagelbuitje overkwam waardoor de inkt iets anders vloeide dan ik in gedachten had en ik voortijdig moest opbreken, maar toch was het een mooie middag. En daarna natuurlijk een heerlijke beker koffie van de stationskiosk! Volgende keer stroomopwaarts naar het volgende mooie plekje: “Beecksangh”.
