In 2006 was dit mijn eerste levendgeschiedenis project als zelfstandige in de kunsten: De schilder Willem van de Velde de Oude schildert de ‘Krijgsraad aan boord van de ‘7–Provincien’ bij het Scheepvaartmuseum in Amsterdam. Carla Seelemeijer heeft mij een kostuum bezorgd (bedankt Carla!) en daarna langs scholen, evenementen en instellingen.
Het schilderij is gebaseerd op een ‘grisaille’ (penschilderij) van Willem van de Velde de Oude. Het onderwerp is de Krijgsraad gehouden op 10 juni 1666 aan boord van het admiraalschip ‘De 7-Provincien’ aan de vooravond van de 4-daagse zeeslag tegen Engeland.
Een aantal schepen, vol onder zeil en talrijke tot de nok gevulde sloepen. Links ligt De Eendragt, het admiraalsschip van Aert van Nes en rechts De Zeven Provinciën, het admiraalsschip van Michiel Adriaensz. de Ruijter, met zijn kunstig bewerkte spiegel. Aan boord van dit schip wordt door de bevelhebbers en hun officieren krijgsraad gehouden. Het is de dag voor de Vierdaagse Zeeslag tegen de Engelse vloot.
De witte vlag is het signaal dat op het schip van admiraal de Ruyter de Krijgsraad zou plaatsvinden. Alle belangrijke admiraals worden er naar toe geroeid. De schepen met de lange wimpels zijn admiraalschepen. 350 man staat er op, een klein percentage van wat er aan boord was en de dagen er na de strijd inging en sneuvelde. Allemaal mannen en jongens uit West-Europa die weinig andere kansen hadden. Al schilderende krijg je steeds meer respect voor de schilders en zeelui van die tijd. En wat een inferno moet zo’n 4-daagse zeeslag geweest zijn. Aan Nederlandse kant 91 en aan de Engelse kant 90 schepen. Zo’n 45.000 man bemanning en mariniers. Het zou de vuurdoop moeten worden van het net opgerichte Korps Mariniers. 9000 kanonnen en naar schatting 4000 doden. Het werd een overwinning voor de Republiek.
De Republiek werd aan alle kanten belaagd en het scheelde een haar of Nederland had niet meer bestaan.
Bij mijn oude werkgever was ik recordhouder langlopend automatiseringsproject. Ik kon in 2006 nog niet bedenken dat ik met dit schilderproject mijn eigen record zou breken. Kostte het pensioenuitkeringssysteem 10 jaar (1985-1995 – het was overigens wel geslaagd, met relatief weinig budget, dankzij goede en loyale projectcollega’s en stuurgroep), over dit schilderij heb ik al met al 14 jaar gedaan! Nu was het helemaal niet de bedoeling dat het snel af zou zijn, want dan moet je weer iets nieuws verzinnen. En omdat je er veelal onder slechte omstandigheden aan werkt gaan er nog al eens dingen fout en dat moet je dan weer herstellen of opnieuw beginnen. Ik begon blanco, zonder kennis van zaken over klassieke schildertechnieken. Ik weet nu dat het doek te groot (100 x 140) en het linnen te grof was en dat ik een heel andere aanpak moet hanteren. En zo nog een aantal zaken. Maar je leert slechts door het te doen. Afgelopen maanden vond ik het tijd worden om het maar eens af te maken. De weg ligt nu open voor een nieuw maar veel kleinschaliger 17e eeuws maritiem werk!
